India deel 3 scooteravonturen...verdwaald

Het verkeer is werkelijk bijzonder . Alle voertuigen lijken kriskras door elkaar te rijden, koeien en honden hebben ook hun eigen manier van deelname in het verkeer. Iedereen rijdt bovendien links oh en toeteren doet iedereen. Dat toeteren is niet zoals bij ons meer iets van " hee hoi ik kom eraan!"

De eerste avond namen dochter en schoonzoon ons mee uit eten. Het is hier om 18.30 echt donker. Er zijn geen straatlantaarns, het licht langs de weg komt van de winkeltjes en eethuisjes. Zodra je een dorpje achter je laat is het stikdonker. Grandpa zat bij schoonzoon achterop en ik bij dochter, dat ging hard man. In het donker moet je extra goed opletten , zie je een vage schaduw op de weg dan is dat waarschijnlijk een koe die oversteekt of er liggen een paar lieve koebeesten te slapen midden op weg, ook honden leven zo hun eigen leven, prachtig maar bloedlink hoor. Gewoon toeteren als je iets onverwachts ziet :) grandpa en ik toeteren heel wat af  :)

Een brommer of scooter is niet voor max twee personen. Hele families passen erop. We zagen een man en vrouw met twee kindjes. Man aan stuur met een klein ventje voor zich, mama zat achterop met een baby onder haar arm, nog wat tassen met boodschappen, t paste allemaal. Bussen en kleine gele taxi's zitten bomvol. Niemand draagt een helm en de bussen hebben soms geen deuren ( voak ben je te bange zeg maor)

Grandpa en ik togen gisterochtend enthousiast op pad met de scooter. Grandpa reed en ik zat achterop. Gewoon beetje toeren hè. Na een poosje kwamen we in een dorp, leuk, hier naar links daar naar rechts en in no-time wisten we niet meer waar we zaten. De straten werden smaller, werden onverhard we voelden ons bijzonder ongemakkelijk. Er waren veel mensen, armoedige huisje , stalletjes, oude mannetjes met blote billetjes met alleen een lendendoek om, welke kant moesten we op! Na een poosje moesten we de weg vragen. En daar kwamen onze westerse vooroordelen, de akelige verhalen , ze fluisterden in ons hoofd...niet doen, pas op want je weet maar nooit...Oh iedereen was aardig maar wij ietwat wantrouwig , we voelden ons bijzonder schaamtevol. Een vrouw wees ons de weg, helaas afgesloten. Een groepje mannen riepen iemand naar voren die toch die kant op moest we konden zo meerijden...we vonden het toch een beetje spannend ...de lieverd kwam ons achterna en reed voor ons uit naar een kruising vanwaar we het weer wisten. Thank you very very much! Dochtet had dikke pret om ons, de mensen zijn zo aardig mam, ze willen zo graag helpen ! 

S avonds reden we samen met de jongelui nog eens dezelfde kant op, om bier te halen, misschien hebben ze daar de witte oude-lui wel herkend ,  opa en oma die de weg kwijt waren .

Tijdens een wandeling zagen we tot onze grote verbazing een koe met gouden horens  ! Waarschijnlijk een overblijfsel van het Pongalfeest. Dit feest duurt 4 dagen. Een van die dagen is voor de dieren, ze worden dan allemaal gewassen en daarna versierd met kleurige stippen of handafdrukken, sommige krijgen een bloemenslinger. 

Gisteravond reden we ook langs een tempel waar veel mensen zaten te eten. We stopten even om te kijken, iemand zwaaide naar ons en we werden uitgenodigd om mee te eten. Hoe bijzonder is dat! In het tempeltje vereerden ze een god voor de vrouwen, very powerfull! Zo gaat dat hier, dochter en schoonzoon leven hier , hebben er zoveel opgebouwd, heel speciaal. Grandpa en ik zijn in een kompleet andere wereld beland.

Liefs grandma